Het kabinet heeft besloten een verbod op gelaatsbedekkende kleding ter stemming te brengen in het parlement. Dit was al van tevoren bedacht en niet alleen de PVV hing er sterk aan, maar ook voor het CDA en de VVD is dit kennelijk heel belangrijk ik deze tijd. We moeten in Nederland open kunnen communiceren met elkaar, zo stellen ze, en dan is het van cruciaal belang dat je elkaar in de ogen kijkt. Niet alleen de boerka wordt nu in de publieke ruimte niet meer geaccepteerd, maar ook de integraalhelm en de bivakmuts om er maar een paar te noemen.
Tenzij, want we hebben politieke mensen aan het woord, tenzij het voor de veiligheid noodzakelijk is (zoals een integraalhelm op de scooter) of voor de gezondheid (bijvoorbeeld een bivakmuts als het koud is) of als je het nodig hebt voor je werk (als lasser) of sport (als ijshockeykeeper of schermer). Óf als het carnaval is. Alaaf! Zie hier een onuitvoerbaar idee. Maar goed, daar heeft minister Opstelten niks mee te maken. De politie moet het gewoon "loyaal uitvoeren", aldus een woordvoerder.
Wát moet er dan loyaal uitgevoerd worden? We roepen ons nu mooie vragen op onszelf af. Wanneer is het zo koud dat een bivakmuts toegestaan is? Scheelt dat per persoon en waarom wel/niet? Een gigantische koukleum is eerder geneigd een bivakmuts nodig te hebben dan iemand anders. Houden we daar rekening mee? Wanneer ie gezichtsbedekking noodzakelijk? Wanneer is je gezicht bedekt? Wanneer moet de pizzakoerier zijn helm af zetten? Mag de hockey-keeper in de rust zijn masker voor? Mag je je praalwagen in volledige klederdracht testen, een week voor carnaval? En boven alles: hebben de agenten niets beters te doen?
zaterdag 28 januari 2012
dinsdag 24 januari 2012
-isme
Gisteren zeg ik bovenstaande TED-video van Alain de Botton waarin hij aangeeft dat we een soort Atheïsme 2.0 kunnen creëren door op een beleefde en respectvolle manier de kersen uit religies te plukken en toe te passen op een seculiere wereld. Hij zegt dat we vooral niet moeten meegaan met de inhoud van een religie (dogma, regeltjes, dat soort spul), maar dat we een hoop kunnen leren van religieuze manieren om bepaalde issues bij de hoorns te pakken.
maandag 23 januari 2012
Het Andromedastelsel
Een weekje oud, maar toch de moeite waard, lijkt me. Een paar eeuwen geleden keek Galileo Galilei door een sterrenkijker en twee jaar geleden kon ik de kerstboom in de tuin van de overburen van mijn ouders nog niet zien door de telescoop die mijn broertje met kerstmis had gekregen. Nu blijkt de Hubble telescoop al tot dit soort beelden in staat. Ze zeggen wel eens dat je geen schoonheid in het heelal kunt zien als je niet in God gelooft. Dat wetenschap niet inspirerend kan zijn.
zondag 22 januari 2012
Laura Dekker en haar eigen familie Szymanski
Vandaag weer een kort stukje, want ik ga straks naar mijn zusje voor haar verjaardag. Laura Dekker is aangekomen op Sint Maarten en daarmee is haar Reis (met een hoofdletter, niet te verwarren met de spits van Vitesse) ten einde. Laura is nu de jongste persoon die ooit solo met een zeilboot rond de wereld is gevaren. Aan de mast van haar schip Guppy hing een vlag: deze:
Rond de onderneming van de 16-jarige jongedame is een hoop gedoe in ons kikkerlandje. Omdat Laura nog geen achttien jaar oud is, heeft ze problemen met de Leerplichtwet, misschien wel de grootste paarse krokodil in Nederland. In plaats van een reis rond de wereld moet Laura op school zitten en lessen volgen. Omdat dat moet. Laura Dekker heeft zich uitgeschreven uit de Gemeentelijke Basis Administratie (GBA) en is van plan naar Nieuw-Zeeland te verhuizen, waar ze geboren is.
woensdag 18 januari 2012
Different en het probleem van de omgeving
Nu eindelijk weer een stukje. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met andere dingen, maar er was dan ook eigenlijk niets te melden waar ik wat mee kon. Gisteren las ik iets waar ik op moet reageren, namelijk het verhaal rond de organisatie die therapie zou aanbieden waarmee je van homoseksualiteit af kunt komen. Het gaat om de christelijke organisatie met de naam Tot Heil Des Volks die bepaald geen blijk geeft van zelfonderschatting. Deel van deze organisatie is Different, dat "Christelijke hulpverlening rond seksuele identiteit en relaties" aanbiedt.
"Christelijke hulpverlening" is bij uitstek een kreet die je goed in de gaten moet houden in een seculier land als Nederland. Zeker als mensen (een hulpverlener en een patiënt zijn op het nieuwsbericht op NOS.nl in het woord, rechts op het scherm) claimen dat er dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen, in dit geval het als ziekte of trauma behandelen van een eigenschap die je als mens hebt. Mensen komen in de knoop door hun homoseksualiteit, maar dat zijn dan net niet de mensen die opgroeien in een omgeving waar bijvoorbeeld ik ben opgegroeid. Als ik homo was geweest, dan weet ik zeker dat ik geen behoefte zou hebben aan een "behandeling" bij een organisatie die me ervan af kan brengen, of me "er beter mee kan leren omgaan". Het probleem van homoseksualiteit (het is wel een probleem) ligt namelijk niet bij de homoseksueel, maar bij de omgeving en als er iemand behandeld moet worden, is het niet de homoseksueel, maar de omgeving.
"Christelijke hulpverlening" is bij uitstek een kreet die je goed in de gaten moet houden in een seculier land als Nederland. Zeker als mensen (een hulpverlener en een patiënt zijn op het nieuwsbericht op NOS.nl in het woord, rechts op het scherm) claimen dat er dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen, in dit geval het als ziekte of trauma behandelen van een eigenschap die je als mens hebt. Mensen komen in de knoop door hun homoseksualiteit, maar dat zijn dan net niet de mensen die opgroeien in een omgeving waar bijvoorbeeld ik ben opgegroeid. Als ik homo was geweest, dan weet ik zeker dat ik geen behoefte zou hebben aan een "behandeling" bij een organisatie die me ervan af kan brengen, of me "er beter mee kan leren omgaan". Het probleem van homoseksualiteit (het is wel een probleem) ligt namelijk niet bij de homoseksueel, maar bij de omgeving en als er iemand behandeld moet worden, is het niet de homoseksueel, maar de omgeving.
dinsdag 10 januari 2012
André Kuipers zijn
Inspirerende personen vind je in alle hoeken van de samenleving en veel mensen ook ver erbuiten. Politici, sportlieden, kunstenaars, activisten, je kunt het zo gek niet bedenken of er zit wel iemand tussen die die X-factor heeft. In deze komkommertijd (het wielerseizoen begint eindelijk weer langzaam op gang te komen) komt er een duidelijk naar voren, op een plek waar ik van-z'n-lang-zal-ze-leven (zoals mijn vader dat altijd zegt) zal komen, namelijk in het International Space Station (ISS).
Ik heb niet zoveel met ruimtevaart, hoewel ik het beschouw als misschien wel de grootste prestatie van de mensheid tot nu toe, maar er zweeft daar een Nederlander rond die voor de camera met een vertraging van een paar seconden glimlachend vragen beantwoordt. Met die man heb ik wel wat, want hij staat ergens voor wat me zeer aanspreekt. Als ik deze man op tv zie praten, wekt hij de indruk iets te hebben wat we allemaal nastreven. André Kuipers lijkt het gigantisch naar zijn zin te hebben daar boven en krijgt bovendien de kans om echt iets uit het leven te halen op een manier die weinigen hem kunnen nadoen.
Ik heb niet zoveel met ruimtevaart, hoewel ik het beschouw als misschien wel de grootste prestatie van de mensheid tot nu toe, maar er zweeft daar een Nederlander rond die voor de camera met een vertraging van een paar seconden glimlachend vragen beantwoordt. Met die man heb ik wel wat, want hij staat ergens voor wat me zeer aanspreekt. Als ik deze man op tv zie praten, wekt hij de indruk iets te hebben wat we allemaal nastreven. André Kuipers lijkt het gigantisch naar zijn zin te hebben daar boven en krijgt bovendien de kans om echt iets uit het leven te halen op een manier die weinigen hem kunnen nadoen.
zaterdag 7 januari 2012
Voorzichtig met beschuldigen
Vandaag even een heel kort stukje omdat ik niet veel tijd heb. Weer over doping in wielrennen. Ik heb er in het verleden al aardig wat over geschreven, maar er is weer wat aan de hand. Een tijd geleden werd Alex Rasmussen ontslagen door zijn ploeg omdat hij drie dopingcontroles gemist had. Drie dopingcontroles missen binnen een tijdsbestek van 18 maanden, dat staat gelijk aan een positieve test, dus is Rasmussen juridisch gezien een gebruiker. Rasmussen (overigens een andere dan Michael) is inmiddels vrijgesproken, maar er loopt nog een beroep.
Wat is nu het probleem? Als je tot drie keer toe binnen anderhalf jaar een dopingtest mist, dan moet je toch iets te verbergen hebben? Ik denk het niet. Het feit dat mensen dopingtests missen, kan verschillende dingen betekenen en hoeft zeker niets te maken te hebben met hun gedrag. De reden voor dit stukje is het feit dat binnen een paar dagen twee wereldtoppers en een aanstormend talent voor vergelijkbare gevallen negatief in het nieuws zijn gekomen. Grégory Baugé, de Franse sprinter die bij liefhebbers op het netvlies gebrand staat vanwege een bizarre niet-val in 2009, moet zijn wereldtitels inleveren (waaronder de ploegenwedstrijd) omdat hij drie dopingtests gemist heeft. Wereldkampioen Mark Cavendish mist een dopingcontrole (zijn eerste offence) en Frans klasiekertalent Yoann Offredo hangt een schorsing boven het hoofd vanwege drie offences.
Wielrennen heeft veel te maken met doping. Dat verhaal is bekend. Probleem is dat er maar een beperkt aantal dingen is dat je kunt doen zonder álles met een sneeuwschuiver op te vegen, slecht én goed. Dit is wat nu al een paar jaar gebeurt. Het is logisch dat ergens de grens getrokken moet worden voor wanneer herhaaldelijk missen of "missen" van een dopingtest te wijten valt aan bewuste manipulatie. Drie keer is wel vaak, maar mensen vergeten de frequentie van de dopingtests te noemen. Lance Armstrong was daar tijdens zijn carrière altijd heel duidelijk over op Twitter. Voor hem kwam dat neer op ruim meer dan een keer per week over de periode van januari tot mei 2009. Het is niet gek dat je dan een keer niet thuis bent, zelfs als je je wherabouts moet inleveren. Wielrenners blijven mensen, lijkt me. Over menselijkheid gesproken: De nieuwste aanwinst voor Vacansoleil, Kevin van Impe, heeft een kleine vier jaar geleden zijn zoontje verloren. Tijdens de voorbereidingen voor de crematie stonden ze voor de deur.
Ik denk dat we allemaal heel voorzichtig moeten zijn met al die conclusies om mensen als schuldig aan te wijzen. Ja, er zijn problemen. Ja, er wordt aan gewerkt en ja, dat ik fantastisch nieuws. Ja, wielrennen is ver vooruit op álle andere sporten waar het gaat om bestrijding van doping. Alleen nu lijkt dit op sneeuwschuivergedrag. Natuurlijk staan de zaken van deze week en die van Rasmussen niet echt met elkaar in verband, maar we hebben het wel over 10 wereldtitels voor deze drie mannen bij elkaar (Cavendish is het kleintje). Je moet voorzichtig zijn met het breken van carrières, als je de sport een warm hart toedraagt.
Wat is nu het probleem? Als je tot drie keer toe binnen anderhalf jaar een dopingtest mist, dan moet je toch iets te verbergen hebben? Ik denk het niet. Het feit dat mensen dopingtests missen, kan verschillende dingen betekenen en hoeft zeker niets te maken te hebben met hun gedrag. De reden voor dit stukje is het feit dat binnen een paar dagen twee wereldtoppers en een aanstormend talent voor vergelijkbare gevallen negatief in het nieuws zijn gekomen. Grégory Baugé, de Franse sprinter die bij liefhebbers op het netvlies gebrand staat vanwege een bizarre niet-val in 2009, moet zijn wereldtitels inleveren (waaronder de ploegenwedstrijd) omdat hij drie dopingtests gemist heeft. Wereldkampioen Mark Cavendish mist een dopingcontrole (zijn eerste offence) en Frans klasiekertalent Yoann Offredo hangt een schorsing boven het hoofd vanwege drie offences.
Wielrennen heeft veel te maken met doping. Dat verhaal is bekend. Probleem is dat er maar een beperkt aantal dingen is dat je kunt doen zonder álles met een sneeuwschuiver op te vegen, slecht én goed. Dit is wat nu al een paar jaar gebeurt. Het is logisch dat ergens de grens getrokken moet worden voor wanneer herhaaldelijk missen of "missen" van een dopingtest te wijten valt aan bewuste manipulatie. Drie keer is wel vaak, maar mensen vergeten de frequentie van de dopingtests te noemen. Lance Armstrong was daar tijdens zijn carrière altijd heel duidelijk over op Twitter. Voor hem kwam dat neer op ruim meer dan een keer per week over de periode van januari tot mei 2009. Het is niet gek dat je dan een keer niet thuis bent, zelfs als je je wherabouts moet inleveren. Wielrenners blijven mensen, lijkt me. Over menselijkheid gesproken: De nieuwste aanwinst voor Vacansoleil, Kevin van Impe, heeft een kleine vier jaar geleden zijn zoontje verloren. Tijdens de voorbereidingen voor de crematie stonden ze voor de deur.
Ik denk dat we allemaal heel voorzichtig moeten zijn met al die conclusies om mensen als schuldig aan te wijzen. Ja, er zijn problemen. Ja, er wordt aan gewerkt en ja, dat ik fantastisch nieuws. Ja, wielrennen is ver vooruit op álle andere sporten waar het gaat om bestrijding van doping. Alleen nu lijkt dit op sneeuwschuivergedrag. Natuurlijk staan de zaken van deze week en die van Rasmussen niet echt met elkaar in verband, maar we hebben het wel over 10 wereldtitels voor deze drie mannen bij elkaar (Cavendish is het kleintje). Je moet voorzichtig zijn met het breken van carrières, als je de sport een warm hart toedraagt.
donderdag 5 januari 2012
Andere vragen
Er was een tijd dat ik veel discussieerde op internet. Ik discussieerde met mensen (of bots. Sommige argumenten zijn zo vooringenomen dat de lijn tussen mensen en bots soms niet scherp te trekken is) over allerlei onderwerpen. Over de positie van Amerika in de politieke wereldorde, over klimaatverandering, over het aloude Ajax of Feyenoord en met name over religie tegen rationaliteit.
Ik ben soms tot het ziekelijke nieuwsgierig en wil alles weten en begrijpen. Eén van de grootste frustraties die ik heb, is dat ik maar niet kan begrijpen hoe kwantumfysica werkt. En ik heb het geprobeerd. Ik ben naar What The Bleep Do We Know geweest en heb twee boeken van Stephen Hawking (PDF en download) gelezen en kan er niet bij dat er dingen zijn die tegelijk op meerdere plekken kunnen zijn en toch weer niet, dat je een penalty zowel in de linker- als de rechterhoek kunt schieten. Mateloos irritant vind ik het. Ik weet ook veel te weinig over Paaseiland en de psyche van een voetbalhooligan en zou graag willen weten hoe het kan dat mensen plicht boven geweten stellen zoals in de Tweede Wereldoorlog.
Zo heb ik vaak genoeg discussies gehad met gelovigen om te achterhalen wat hen nu beweegt om iets dat aan alle kanten rammelt (waar het rammelt is wellicht een onderwerp voor een andere blogpost of een boek. Voor wie vast wat wil lezen: hoofdstuk 2, 3 en 4). Helaas krijg ik nooit antwoord op die vraag, behalve dan dat ik ondankbaar zou zijn. Ondankbaar tegenover God omdat hij mij en alles om me heen geschapen heeft en ervoor zorgt dat alles gaat zoals het gaat. Ondankbaar tegenover Jezus omdat hij gestorven is voor mij, in welke vorm dan ook (dat hele sterven voor de mensen is mij ook nooit goed uitgelegd, en ik ben daar niet alleen in). Zonder God en Jezus zou ik er niet zijn geweest en áls ik er was geweest, was het één grote hel (misschien wel letterlijk).
Ik ben soms tot het ziekelijke nieuwsgierig en wil alles weten en begrijpen. Eén van de grootste frustraties die ik heb, is dat ik maar niet kan begrijpen hoe kwantumfysica werkt. En ik heb het geprobeerd. Ik ben naar What The Bleep Do We Know geweest en heb twee boeken van Stephen Hawking (PDF en download) gelezen en kan er niet bij dat er dingen zijn die tegelijk op meerdere plekken kunnen zijn en toch weer niet, dat je een penalty zowel in de linker- als de rechterhoek kunt schieten. Mateloos irritant vind ik het. Ik weet ook veel te weinig over Paaseiland en de psyche van een voetbalhooligan en zou graag willen weten hoe het kan dat mensen plicht boven geweten stellen zoals in de Tweede Wereldoorlog.
Zo heb ik vaak genoeg discussies gehad met gelovigen om te achterhalen wat hen nu beweegt om iets dat aan alle kanten rammelt (waar het rammelt is wellicht een onderwerp voor een andere blogpost of een boek. Voor wie vast wat wil lezen: hoofdstuk 2, 3 en 4). Helaas krijg ik nooit antwoord op die vraag, behalve dan dat ik ondankbaar zou zijn. Ondankbaar tegenover God omdat hij mij en alles om me heen geschapen heeft en ervoor zorgt dat alles gaat zoals het gaat. Ondankbaar tegenover Jezus omdat hij gestorven is voor mij, in welke vorm dan ook (dat hele sterven voor de mensen is mij ook nooit goed uitgelegd, en ik ben daar niet alleen in). Zonder God en Jezus zou ik er niet zijn geweest en áls ik er was geweest, was het één grote hel (misschien wel letterlijk).
zondag 1 januari 2012
Goede voornemens
Gelukkig Nieuwjaar, allemaal. Dat 2012 een gezond, succesvol en mooi jaar moge worden. En dat de afgerukte ledematen van het vuurwerk nog kunnen worden aangehecht.
Ik heb Nieuwjaar altijd een beetje een raar feest gevonden. Gisteren zat ik op de fiets naar een vriend waar ik Nieuwjaar zou gaan vieren met hem en zijn vriendin. Het was een uur of half zeven 's avonds en ik hoorde het gezoem van mijn dynamo, want het was al donker, allerlei geknal van vuurwerk en gewone verkeersgeluiden. Wat ik ook hoorde, was het gejammer van katten (mijn ouders hadden twee katten: Sheeba en Noppes. De laatste was genoemd naar de aankoopprijs. Sheeba zat er al een paar jaar en als fat cat zijnde moest ze niets hebben van de speelse nieuweling. Ze hebben elkaar heel wat afgekrabt en uitgeblazen. Dat gedonder met Nieuwjaar bracht hen samen, al bibberend en miauwend, dicht tegen elkaar aangedrukt op de trap. Moet wat voor die beesten zijn geweest.) en het geloei van ambulances. Gelukkig Nieuwjaar dus!
2011 was het jaar waarin het woord 'bedrijfspoedel' het politieke Woord van het Jaar werd terwijl de economie naar de klote gaat en Alberto Contador nog steeds niet weet of hij in 2012 de Tour mag rijden. Het is het jaar dat eindelijk een motie tegen weigerambtenaren is aangenomen, maar waar in Israël kinderen worden bespuugd omdat ze zich niet volgens de Torah kleden. Het was het jaar van het briefje van Bleker.
Ik heb Nieuwjaar altijd een beetje een raar feest gevonden. Gisteren zat ik op de fiets naar een vriend waar ik Nieuwjaar zou gaan vieren met hem en zijn vriendin. Het was een uur of half zeven 's avonds en ik hoorde het gezoem van mijn dynamo, want het was al donker, allerlei geknal van vuurwerk en gewone verkeersgeluiden. Wat ik ook hoorde, was het gejammer van katten (mijn ouders hadden twee katten: Sheeba en Noppes. De laatste was genoemd naar de aankoopprijs. Sheeba zat er al een paar jaar en als fat cat zijnde moest ze niets hebben van de speelse nieuweling. Ze hebben elkaar heel wat afgekrabt en uitgeblazen. Dat gedonder met Nieuwjaar bracht hen samen, al bibberend en miauwend, dicht tegen elkaar aangedrukt op de trap. Moet wat voor die beesten zijn geweest.) en het geloei van ambulances. Gelukkig Nieuwjaar dus!
2011 was het jaar waarin het woord 'bedrijfspoedel' het politieke Woord van het Jaar werd terwijl de economie naar de klote gaat en Alberto Contador nog steeds niet weet of hij in 2012 de Tour mag rijden. Het is het jaar dat eindelijk een motie tegen weigerambtenaren is aangenomen, maar waar in Israël kinderen worden bespuugd omdat ze zich niet volgens de Torah kleden. Het was het jaar van het briefje van Bleker.
Abonneren op:
Posts (Atom)