Standbeeld voor een hoerig kind

Deze documentaire heeft in Israël een hoop teweeggebracht. Een 8-jarig meisje uit Beit Shemesh, Naama Margolese, durft niet meer naar school omdat ze wordt bespuugd, uitgescholden en bedreigd. Een groep Charedische joden blijkt steeds meer aan de weg te timmeren in het stadje en keert zich nu tegen de hoerig geklede kinderen van Israël. Je weet wel, kinderen die zich kleden als kinderen.



Soms is het niet nodig om je mening expliciet te geven over onderwerpen als dit. De documentaire brengt bij een seculier iemand gegarandeerd iets boven, al is de ondertiteling meestal onvoldoende om veel mee te krijgen van de precieze woorden. Een meisje dat huilend tegen haar moeder zegt dat ze écht niet een stukje wil lopen, geen woorden voor. Laatst was ik bij de tandarts en die vond dat ik wel erg korte voortanden had. Zit ik altijd te knarsetanden? soms wel.


Er is weinig dat ik over dit gebeuren kan zeggen dat niet al gezegd is en er is waarschijnlijk niets dat voor lezers van mijn blog als nieuw over moet komen. Daarom wil ik het vanaf een ander perspectief bekijken, namelijk het positieve licht. Israël, het land waar drie wereldreligies bij elkaar komen en waar dag-in-dag-uit strubbelingen zijn over voor wie welke berg het heiligste is en voor wie het land het beloofdste, is verenigd. Zelfs aartsconservatievelingen als Benjamin Netanyahu verwerpen de ontwikkelingen. Duizenden mensen doen mee aan een mars tegen deze ultraorthodoxe joden.


Israël kan hier alleen maar sterker uit komen. Seculiere en gematigde krachten uit alle hoeken zullen misschien wel beseffen dat ze sterker zijn dan zij die het hardste schreeuwen. Wat nou "terecht" dat je kinderen bespuugt als ze zich niet kleden naar de voorschriften van een duizenden jaren oud boek dat ze waarschijnlijk amper kunnen, laat staan moeten lezen. Kinderen van acht horen De Koning van Tel Aviv of De Rattenvanger van Haifa te lezen en de gelegenheid te krijgen iemand te worden. "Van kinderen blijf je af!" zie ik hele volksstammen al van rechts naar links en zonder klinkers op een spandoek schilderen.


En, dat ze geen tweede Teheran worden. Geen theocratie waarin de ene groep het leven bepaalt voor de andere, waar je omwille van opvattingen of seksuele geaardheid de toch al barbaarse doodstraf kunt krijgen. Israël mag dan een joodse staat zijn, maar het is niet hoe joodser hoe beter. Dat is een constatering die deugd doet en eentje die naar meer smaakt in landen als Pakistan (islamitisch), Nigeria (christelijk en islamitisch) en de Verenigde Staten (christelijk). 


Een klein meisje dat zich hoerig kleedt en daarom mikpunt is van intimidatie brengt duizenden mensen bijeen. Mensen die een streep trekken tussen wat acceptabel is en wat niet. Waar de streep ligt, dat zal altijd onderwerp van discussie blijven en dat is goed ook. De Torah, de Bijbel, de Koran, de werken van Cicero en van Zarathustra, de Nederlandse Grondwet, ook mijn eigen blogje op zijn eigen maniertje, het zijn geen tijdloze waarheden, maar weerspiegelingen van een tijdsgewricht. Ze zullen allemaal op een moment ingehaald worden door hun eigen Naama Mangolese en hun eigen Israëlische volk. Met iedere Naama wordt de lijn verdergetekend. 


Kinderen van 8 kunnen lijnen tekenen. Kinderen openen soms de ogen van de wereld om hen heen. Ik denk dat er best een paar kleine standbeeldjes van af kunnen.