Allereerst: wat ik Luik is gebeurd, vanmiddag, is een tragedie voor alle betrokkenen. Een 33-jarige "zware jongen" gooide een soort granaten om zich heen en schoot een Kalashnikov leeg op een plein in de Waalse stad, een halfuurtje rijden vanuit Maastricht. Het resultaat: mogelijk zes doden en meer dan honderd gewonden. Je maag draait ervan om. Moord is één ding, willekeurige moord is nog wel even wat anders. Dan gaat het niet eens om de aantallen slachtoffers, maar om het idee. Willekeurige moord kan iedereen overkomen en er is waarschijnlijk bar weinig dat je ertegen kunt doen. Deze zomer gebeurde het al op het Noorse eiland Utøja, waar Anders Breivik tientallen jongeren over de rand jaagde. Het gebeurde in Apeldoorn toen in 2009 Koninginnedag wreed werd verstoord door de Suzuki Swift waar iedereen het nog dagen over had. Het gebeurt wel eens en dat is altijd een keer te vaak. Tristan van der Vlis schoot verschillende omstanders dood in Alphen aan de Rijn.
Wanneer er een gebeurtenis als deze plaatsheeft, dan vallen mensen over elkaar heen om het te duiden. Als de verdachte een Arabische naam heeft, dan is dat vaak al per definitie onomstotelijk bewijs dat we hier met moslimterrorisme te maken hebben (kijk maar naar de reacties; objectief proberen te zijn wordt vaak verward met politiek correct gedoe). Wanneer hij gewoon Henk de Jong (getrouwd met Ingrid, presumably) heet, is het een verwarde man die altijd al een beetje stil en vreemd is geweest, zeggen de buren. Is het een rechts-extremist, komt de kogel van rechts, is het een eco-freak, komt de kogel van links.
Rondschietende idioten krijgen een aura van waarde. Breivik was geen gek die in een vlaag van verstandsverbijstering socialistische kinderen afschoot omdat hij de president niet kon raken, nee, hij is een exponent van de wereld als Wilders aan de macht komt. Wilders heeft zelfs indirect bloed aan zijn handen, zeggen ze. Hoewel je kunt vinden wat je wilt van Wilders en zijn houding ten opzichte van "links" (en dat doe ik ook), Wilders is niet schuldig aan deze actie, ook niet indirect. Net zo goed als dat het feit dat Ömer Bayram geen haast lijkt te maken met het tekenen bij NAC, niet zomaar in verband gebracht zou kunnen worden met een hypothetische aanslag op het Rat Verglegh-stadion. Verbanden kunnen ver gezocht worden. Ik ik iemand in elkaar sla en zeg dat ik daartoe geïnspireerd ben door Mark Rutte, ben ik dan een liberaal-extremistisch gevaar waar we Rutte op aan moeten kijken? Nee, ik ben dan een idioot, Breivik heeft een plank voor zijn kop en Bayram zit onder de plak bij zijn zaakwaarnemer (misschien wel). Het is niet meteen groter.
Daarnaast, als blijkt dat Nordine Amrani (want zo heet hij) definitief geen moslimterrorist is, dan is dat geen opluchting. Moslimterrorisme is, net als ecoterrorisme, urbane plezierjacht en een gevalletje van alle-stoppen-slaan-door, een vorm van mensen neerknallen. Eerlijk, mij is het om het even of ik word doorgeschoten omdat ik niet in Jezus geloof of omdat ik niet in Willem II geloof. Ik wil het gewoon beide niet en ik denk dat bijna iedereen er zo in staat als puntje bij paaltje komt. Waarom is het gelukkig dat Volkert van der Graaf en Kars Tates autochtone Nederlanders zijn en waren? Wordt wat zij hebben aangericht daarmee minder erg dan wat Mohammed B. heeft gedaan? Ik denk het niet. Politieke moord is politieke moord, poging is poging. Rode kaart is rode kaart.
Tenslotte, er zijn geen Nederlanders onder de slachtoffers in Luik. Ik vind dit altijd een wrange. Moet ik nu juichen dat het maar Belgen, Duitsers en Oezbeken zijn? Zijn die Noorse kinderen op Utøja kanonnenvoer in onze ogen? Is het goed dat we op onze achterste poten staan als er in een plek waar ik nooit kom een bloedbad wordt aangericht in een winkelcentrum terwijl we melden dat er geen Nederlanders betrokken zijn bij een bloedbad in Luik? Ik heb nationalisme nooit wat gevonden. Iedereen heeft recht om met het rood-wit-blauw te zwaaien als hij/zij dat wil. Ik zie liever een breder gevoel van saamhorigheid. Daarom wil ik dit blogbericht afsluiten met een gemeende diepe buiging voor de mensen die verbonden zijn aan het ziekenhuis van Maastricht en die kwamen helpen, vierendertig kilometer verderop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten