Arie Slob wil het burgerlijk huwelijk naar niet meer dan een administratieve handeling versoberen. Dat is zijn reactie op de belangrijke stap in de richting van rechtsgelijkheid voor hetero's en homo's zoals je de in de Tweede Kamer aangenomen motie om het weigeren om een bepaald soort huwelijk te voltrekken bij ambtenaren van de burgerlijke stand te verbieden. Door van het burgerlijk huwelijk een simpele administratieve kwestie te maken, zo meent Slob, wordt het ceremoniële deel van het huwelijk, het "dan verklaar ik jullie nu tot man/vrouw en man/vrouw" en de andere dingen die een huwelijk iets anders dan een samenlevingscontract maken, losgekoppeld van de administratieve voltrekking van een huwelijk. Een huwelijk wordt op deze manier dus een veredeld samenlevingscontract.
Na de krabbel op het papiertje door beide echtlieden is het dan klaar, tenzij er behoefte is aan iets ceremonieels. Goede mensen gaan dan uiteraard naar de kerk om daar nog het échte huwelijk door God te laten beklinken. Bij een huwelijk van een christelijke vriend een aantal jaar geleden zei de voorganger wat het idee was: als je twee koorden om elkaar heen bindt, dan ontrafelt het zich vanzelf. Voeg je een derde toe, dan kun je een vlecht maken. Zo is het ook met relaties. Twee mensen die van elkaar houden, dat is niet genoeg, daar heb je God voor nodig om het te bezegelen als derde koord. Dat is ook de reden waarom atheïsten geen robuuste relaties kunnen hebben. Omdat je als stel nooit genoeg aan elkaar kunt hebben. Pas met het derde koord stelt een huwelijk dus iets voor.
Religieuzen roepen regelmatig dat het huwelijk een religieuze institutie is. Zo sterk zelfs dat voor christenen het huwelijk een christelijke institutie is en voor moslims een islamitische institutie. Het moge duidelijk zijn dat dit niet het geval is, getuigen het voorkomen van huwelijken in het oude Mesopotamië, de Romeinen, Griekse goden, Mesopotamische goden en mijn zus. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat dit christelijke of proto-christelijke gebeurtenissen zijn geweest en het is beledigend tegenover mensen die van elkaar houden en daar geen Big Brother voor nodig hebben, om met dat verhaal over die touwtjes te beginnen. Een huwelijk is een symbolische verbintenis tussen twee mensen die besluiten om om welke reden dan ook hun leven met elkaar te delen. Voor de meeste mensen gaat dat tegenwoordig om een verbintenis tussen twee mensen uit liefde. In sommige gevallen betreft het uithuwelijking of het snel een verbintenis aangaan bij een onverwachte zwangerschap. Dat kan allemaal. Punt is dat de enige functie van een huwelijk is om een verbintenis vast te leggen, te formaliseren.
In het Westen hebben we op papier een scheiding tussen kerk en staat. Dat betekent dat de staat fundamenteel onpartijdig moet zijn in zaken van religie. Helaas betekent dit voor religieuze mensen dat de staat altijd een seculiere positie moet aanhouden. De staat moet in alle gevallen waar religieuze claims worden gedaan over iets in het vaarwater van de staat, deze claims niet in behandeling nemen. Zij is daarmee niet atheïstisch of agnostisch, maar de levensovertuiging of religie van ambtenaren of gezagsdragers vanuit de overheid speelt in beginsel voor het beleid en het handelen van de overheid geen enkele rol.
Dit is iets dat heel vaak wordt vergeten door confessionele politici. Uiteraard heeft Arie Slob het volste recht zijn mening te uiten over hoe bepaalde instituties ingericht dienen te worden. Sterker nog, dat is zijn taak als volksvertegenwoordiger. Wanneer er een meerderheid komt voor de voorstellen van deze man, zal het burgerlijk huwelijk een paarse krokodil worden. Het gaat er niet om dat dat niet gaat gebeuren, maar dat het mag, onder die voorwaarde. In zekere zin had Piet Hein Donner vijf jaar geleden gelijk dat wij in Nederland een sharia kunnen invoeren als de meerderheid dat wil. De meerderheid wil dat gelukkig niet, maar áls de meerderheid dat wil, dan is dit zoals democratie werkt. We kunnen ons ook afkeuren van een seculiere overheid als de meerderheid dat wil. Dat betekent dat ik ga emigreren (en met mij vele anderen), maar dat is wat democratie inhoudt. Op zichzelf al een hele politicologische discussie.
Het probleem met dit voorstel van Slob is het uitgangspunt. In feite is dit voorstel sterk vergelijkbaar met het hypothetische voorstel van Donner om de sharia in te voeren. We moeten niet vergeten dat het voorstel van Slob voortkomt uit zijn onvermogen (of onwil) om te begrijpen dat de overheid neutraal dient te zijn in religiekwesties. Wanneer religiekwesties geen rol spelen, is het onzinnig om bepaalde huwelijken niet te willen voltrekken. De "gewetensbezwaren" (sic) die weigerambtenaren (leden van de overheid) hebben, ontstaan door hun onwil om een actieve rol te spelen in het aanzetten tot homoseksualiteit, wat een gruweldaad is, zoals we weten en seks is mogelijk in het huwelijk. Door een huwelijk te sluiten tussen twee mannen (of tussen een man en een dier ofzo) geef je dus expliciet toestemming van bil te gaan. Dat wil een weigerambtenaar niet. Alleen is dit een religieuze overweging en een seculiere overheid heeft hier simpelweg niets over te zeggen.
Daarnaast zit er een smerig addertje onder het gras bij deze truuk van Slob. Gegeven de motivering van de weigerambtenaar (geen actieve rol in het tot stand komen van een gruweldaad willen spelen) verandert een wijziging van het burgerlijk huwelijk helemaal niets, want de argumenten die weigerambtenaren hebben, die zijn er ook wanneer het huwelijk een papieren voltrekking wordt. Er moet een stempel van de overheid op om vast te stellen dat deze twee mensen getrouwd zijn, met alle gruwelijke gevolgen van dien. Bij homoseksuelen zullen die weigerambtenaren dat net zo goed niet willen en dat is logisch, want of er nu een ceremonie bij komt of niet, het huwelijk op zich blijft dezelfde status hebben. De volgende stap zal dus zijn om aan de status van het burgerlijk huwelijk te morren en voor je het weet wordt het huwelijk een religieus instituut.
Het is van cruciaal belang om de scheiding tussen kerk en staat te verdedigen. Nederland heeft altijd het hoogste woord waar het gaat om mensenrechten. We hebben hier zelfs het Hof voor misdaden tegen de menselijkheid en we huilen krokodillentranen als er in Iran een homo wordt opgehangen. Nu is het tijd om weer voorop te lopen en te laten zien of de verontwaardigheid echt is, of politiek. Het bloed van deze jongens zit aan de handen van de vijanden van een seculiere overheid en dat moet ook eens gezegd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten