Vandaag was in Amsterdam de TEDx-conferentie van dit jaar. Dat is zeker de moeite waard, ware het niet dat ik dat zelf pas 25 november tussen de middag met een krentenbol op een bordje voor mijn neus achter kwam. Gelukkig is er een livestream beschikbaar op NU.nl, dus heb ik de kans om er nog aardig wat van mee te krijgen. Naast een interessante talk van prinses Mabel over kinderbruiden en eentje van Louise Vet over de cradle-to-cradle economie, was Joris Luyendijk er ook. hij vertelde over zijn exercities in meta-journalistiek, eerst bij het NRC en daarna bij The Guardian.
Wat Luyendijk doet, is een speciale manier van journalistiek. Hij komt regelmatig is een situatie die bij hem tot een "Aaaaaargh... Huuu..." leiden. Da's niet goed en dat heeft hij zelf ook in de gaten, dus probeert hij op een eigen manier orde in de chaos te scheppen. De details kan hij zelf beter vertellen:
Waarom is dit een interessant praatje en waarom heb ik dit bericht het label "persoonlijk" meegegeven? In de paar maanden sinds ik begonnen met mijn blog heb ik me veel bezig gehouden met onderwerpen waarvan ik meen verstand te hebben, zoals wielrennen en religies, maar ook met onderwerpen die verder van me af liggen, zoals Libië en de subtiliteiten van internationale politiek. Er is vaak veel informatie beschikbaar en ik heb ook regelmatig van die momenten die Joris Luyendijk in zijn praatje bespreekt, zij het beduidend ingetogener. Voor mij is zo'n moment vrijwel altijd aanleiding om een blogpost te schrijven over dat onderwerp.
Met de actualiteiten (vooral voor een wielerliefhebber en secularist als ik) heb ik vaak een mooi onderwerp om over na te denken en als er even komkommertijd is, zijn er altijd van die TED Talks om me ergens naartoe te wijzen. Overigens, ik heb geen aandelen in TED.com, ofzo. Het enige dat ik ermee te maken heb, is dat ik op vrijwillige basis af en toe een praatje vertaal naar het Nederlands. Verder is het gewoon een platform dat me heel erg aanspreekt.
Hoe dan ook, vaak is het schier onmogelijk om veel zinnigs te kunnen vertellen over een onderwerp dat je aangrijpt. Dat is voor mij alleen geen beletsel om er wat over te schrijven. Wat ik beoog met mijn blog, dat is het expliciet maken van het "Aaaaaargh... Huuu..."-gevoel. Hoe kan het nu dat er in Nederland iets bestaat dat ervoor zorgt dat Mauro straks terug moet? Wat zijn de krachten die ervoor zorgen dat er kromme stukjes in de wet zitten?
Dat is wat ik bedoel met de ondertitel van mijn blog: "Eén stap verder dan genoeg". Ik heb het al eens geprobeerd uit te leggen, maar het kan geen kwaad het nogmaals vanuit een ander perspectief te doen. Simpel gezegd komt het erop neer dat ik niet op zoek ben naar de antwoorden op de vragen, maar naar de vragen op de antwoorden. Wanneer ik een "Aaaaaargh... Huuu..."-moment heb, dan is dat een trigger om er wat mee te doen.
Verder, Joris Luyendijk heeft zich beziggehouden met de vraag of elektrische auto's een goed plan zijn en houdt zich nu bezig met de vraag waar het economische systeem uit bestaat. Dit zijn niet de issues die mij heel veel boeien, inhoudelijk (hoewel het vermoedelijk geen kwaad kan als ik wat meer opsteek over financiële zaken). Wat me wel heel erg boeit, dat is de nieuwsgierigheid die spreekt uit dergelijke projecten. Het zijn namelijk de vragen, niet zo zeer de antwoorden, die je verder helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten