Mauro

Eens in de zoveel tijd is er een politieke discussie over de status van deze of gene individuele persoon. Nu kwam negen jaar geleden de Angolees Mauro Manuel naar Nederland. Hij was toen negen jaar en viel onder de reglementen voor de omgang met Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen (AMV's). Dit houden in dat de AMV een tijdelijke verblijfsvergunning krijgt om dan vervolgens op achttienjarige leeftijd het land uit getrapt te worden, terug naar waar hij vandaan komt. Mauro is tegenwoordig 18, dus de uitzetting hangt boven zijn hoofd. Begrijpelijkerwijs heeft hij daar geen behoefte aan. Na bijna de helft van zijn leven in Nederland te zitten, de taal vloeiend te spreken en hier naar school te gaan, is Angola simpelweg zijn land niet meer. Mauro is een Nederlander uit Angola, geen Angolees die in Nederland woont. Hij is hier opgegroeid.


Dat Mauro gewoon in Nederland moet blijven, lijkt mij duidelijk. Het is inhumaan om iemand naar een land te trappen waar hij niets te zoeken heeft. Dit is echter niet het onderwerp van dit bericht. De vraag die gesteld zou moeten worden is niet "moeten we Mauro nu terugsturen?" De vraag is hoe het kan dat we niet eerder op het idee gekomen zijn om deze vraag te moeten stellen. Wanneer je iemand een tijdelijke verblijfsvergunning geeft van negen jaar en je hebt het over een kind van negen, dan wéét je dat dit probleem zich later zal tonen. Dan weet je dat het onzinnig is om Angola "terug" te noemen, dat je een leven verwoest door hem eruit te trappen en dat je de hoon van heel Nederland over je heen krijgt.


Negen jaar geleden kwam een jongentje aan in Nederland en meldde zich bij de Immigratie en Naturalisatie Dienst. Daar zal eenvoudig zijn geconstateerd dat dit een AMV'er was en dus die tijdelijke verblijfsvergunning uitgegeven moest worden. Zo is het kennelijk ook gebeurd, want Mauro is in de volgende jaren naar school gegaan en heeft hier iets opgebouwd. Nu hij achttien is, is hij geen Alleenstaande Minderjarige Vreemdeling meer, dus moet ie eruit. 


Dit is een typisch voorbeeld van oogkleppengedrag dat bij ons in de politiek zo vaak voorkomt. Inderdaad is Mauro geen minderjarige meer, maar het valt ook af te vragen of de V nog wel op zijn plaats is. Is Mauro nog wel een vreemdeling? Is Mauro niet gewoon een AM'er, Alleenstaande Meerderjarige, zoals ik? Het feit dat ik in Nederland geboren ben en hij in Angola, dat maakt niets uit. 



Minister Gerd Leers heeft besloten om geen uitzondering te maken voor Mauro en daar heeft hij zijn redenen voor. Hij is met handen en voeten gebonden. Gebonden aan een stompzinnig stukje beleid waardoor eens in de zoveel tijd weer een Mauro-achtige kwestie opduikt. Dit gaat ook niet om die ene krullenbol uit Oost-Brabant, dit gaat om de basis van ons immigratiebeleid. 


Wanneer er iemand een asielstatus aanvraagt in Nederland, dan moet op dat moment bepaald worden of die wordt toegekend. Dat wordt gedaan op basis van allerlei criteria wat betreft het land van herkomst en de vreemdeling zelf. Als blijkt dat de persoon in kwestie terug kan, stuur je hem binnen afzienbare tijd terug. Als dat niet kan, dan niet. Wanneer het een kind betreft, kun je hem helpen de dingen die gedaan moeten worden te regelen. Mocht er iets veranderen in de situatie, kun je de boel overwegen, maar nooit na een periode van vele jaren. Voor een kind van 9 jaar zou ook de 18e verjaardag nog geen enkele rol moeten spelen.


Waarom heeft men nooit eerder bij dit soort vraagstukken stilgestaan? Dat is de vraag die me bezig hield, tot ik hoorde over het CDA-congres dat gisteren het lot van alleenstaande minderjarige vreemdelingen in het algemeen besprak en er een resolutie over in stemming bracht. Ik heb twee uur gezocht naar de tekst van de resolutie, maar kwam niet verder dan deze zin:

Het uitzetten van deze jonge mensen met of zonder diploma is ongewenst en strookt niet met de CDA-uitgangspunten.

Dat is alles. Dit is overigens geschrapt in een "verzwakte resolutie," want medemenselijkheid en barmhartigheid zijn geen waarden waar het CDA zich in kan vinden. Wat Leers wel gaat doen, is zorgen dat die stompzinnige truuk met die tijdelijke verblijfsvergunning geschrapt wordt en dat snel duidelijk moet zijn of iemand mag blijven of niet. We weten niet hoe snel, maar toch.


Een aantal jaar geleden, in 2007, nam de Tweede Kamer een generaal pardon aan, op grond waarvan een grote groep uitgeprocedeerde asielzoekers alsnog mocht blijven. Het idee was om een grote schoonmaak te houden en vervolgens met een schone lei opnieuw te beginnen. Mauro zat toen vijf jaar in Nederland. Er volgde geen bestudering van de positie van mensen als hij. Nu, 4 jaar later, krijgt hij misschien de opdracht zijn koffers te pakken.  Soms kan ik me best voorstellen dat er ook een partij is dit veel harder wil zijn naar potentiële immigranten. 


Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het wordt tijd voor de Nederlandse politiek om kleur te bekennen. Wettenmakers moeten af van het denken in dossiers en moeten gaan denken met een menselijke maat. Vragen over wat je iemand redelijkerwijs kunt aandoen en wanneer "terug" "weg" wordt, dat zijn de vragen die het beleid rond integratie zouden moeten bepalen. Hard zijn is dan geen enkel probleem, als je maar weet waar je mee bezig bent. Misschien had Mauro 9 jaar geleden al teruggestuurd moeten worden. Ik ken zijn specifieke situatie onvoldoende om dáár over te oordelen. Alleen is dat nu te laat. 


Voor het CDA, jullie staan nu historisch laag in de peilingen. Dat is omdat jullie de nadruk verkeerd leggen. Het gaat niet om het rechtpraten van kromme dingen of het afkopen van je schuldgevoel, maar om het rechtmaken van wat krom is.