Een maand geleden was de Vuelta a España en dat was naast de verrassende overwinning voor Juan José Cobo waar ik het al eerder over gehad heb, de doorbraak van een aantal jonge renners en de definitieve streep onder de imposante carrière van Carlos Sastre. Sastre is namelijk 36 jaar en de sleet zit er duidelijk op in zijn carrière. Misschien is dit wel het typische voorbeeld van iets te lang doorgaan. De nieuwe sterren hebben al een naam, met ritzeges in de Vuelta, om maar een paar voorbeelden te noemen. Zolang Aubrey de Grey onze lichamen niet eeuwig jong kan houden, is die de gang voor topsporters. Er is immers maar een enkeling die aan de top kan stoppen.
Toen ik 20 jaar geleden op de basisschool in Oisterwijk zat, had onze klas een leraar die in Bangladesh was geweest en daar vaak over vertelde. Mijn leraar is niet meer onder ons, maar de dia's die hij toen liet zien, wel. We leerden van hem over het Boedhisme en over de overstromingen van de Heilige Rivier en over het feit dat Bangladesh één van de dichtstbevolkte landen ter wereld is. Hij nam brieven mee van schoolkinderen die Kishuara Kumkum heetten en vertelde over de hoogste bergen van de planeet.
Details zijn me hiervan na al die tijd ontgaan, maar ik kan me wel iets anders herinneren. Mijn leraar vertelde dat hij getuigen was van een volleybalwedstrijd ergens in Bangladesh of India. Twee teams sloegen een bal over en weer over een net, zoals bij elke volleybalwedstrijd (behalve wij in de gymles, want het ballen over het net krijgen was maar voor een paar kinderen weggelegd). Hij eindigde zijn verhaal met de uitslag. 3-1. Voor de mensen boven de 90 jaar.
Pietro Vierchowod speelde 10 dagen na zijn 41e verjaardag zijn laatste wedstrijd in de Serie A, waarin hij rood kreeg. Queen Elisabeth gaf in 2001 de op 5 Olympische spelen met goud bekroonde roeikampioen Steve Redgrave een lintje voor zijn verdiensten. Eerder dit jaar won Jeannie Longo op 52-jarige leeftijd haar achtenvijftigste Franse titel op de racefiets, kondigde Edwin van der Sar(40) zijn afscheid aan en tekent Jens Voigt voor nóg een jaar als wielerprof.
Mensen met een leeftijd tussen de 38 en 52 jaar zijn oud in de topsport. Dit zijn de mensen die mij het gevoel geven nog heel jong te zijn in een wereld waarin ik niet meer in aanmerking kom voor de jongerentrui, waarin het Nederlands elftal op een enkeling na (die dan als oud bekend staan) jonger is dan ik. Er zijn nog een hoop sportieve doelen die ik hoop waar te kunnen maken. Ik wil een hoop cols, passo's en alto's beklimmen en streef ernaar ooit een echte triatlon te volbrengen. Er zijn wel eens momenten waarop ik me afvraag of ik niet onderhand moet beginnen. En dan kijk ik dit filmpje en weet dat het nog wel kan:
Nu zat ik net een beetje rond te kijken naar nieuws op internet. Wat ik tegen kwam, zet ook al deze wereldtoppers in hun hemd, want Fauja Singh, compleet met tulband, liep afgelopen zondag de Toronto marathon uit. Hij werd allerlaatste, úren na de winnaar. Tot zover: "dat kan ik ook wel". Maar dan: hij is 100 jaar oud. Dat is bijna vier keer zo oud als ik (ok, eerlijk is eerlijk: dat is 112, maar het punt is duidelijk). Urenlang lopen met brozen beentjes. Ik ken het gevoel van 10 kilometer of van de Mergellandroute en dat zal op die leeftijd niet minder zijn, maar wat het allermooiste is, dat is dat deze man waarschijnlijk binnen kwam op het moment dat de tribunes leeg waren en iedereen bezig was op te ruimen.
Het gaat niet om de prijzen, al liep hij een wereldrecord. Hij was al de snelste 90plusser, nu is hij de snelste in de driedubbele cijfers! Het gaat om het gevoel dit nog te kunnen. Singh hoeft zich niet meer te bewijzen. Vierchowod, Voigt, Longo, alle respect, maar jullie zijn pas op de helft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten