De internationale gemeenschap moet serieus de optie overwegen om te doen wat ze voor geen goud willen doen, namelijk: Iran aanvallen. Dat stelt Shimon Perez, de president van Israël. Het Iraanse kernprogramma loopt bij de aartsvijand zoveel weerzin op dat een aanval op het complex wordt voorbereid, zo bracht de pers in Israël deze week naar buiten. Weer een nieuw hoofdstuk in de Israëlische relatie met haar buurlanden.
Ik ga het op deze plek niet hebben over de vraag of het gerechtvaardigd is om Iran aan te vallen of dat het realistisch is om aan te nemen dat Iran een militair gevaar betekent voor Israël en haar bondgenoten. Het enige dat ik in dit bericht kwijt wil, dat is dat ik denk dat een aanval op Iran een catastrofale inschattingsfout is, ongeacht de uitkomst. Wanneer het nucleaire complex met precisiebombardementen neergehaald wordt, uit de wrakstukken op een of andere manier blijkt dat Iran een atoombom voor Jeruzalem, eentje voor Haifa en eentje voor Tel Aviv aan het bouwen was met concrete instructies om dit tijdens het Pesachfeest af te vuren, Mahmoud Ahmadinejad toegeeft dat hij begonnen was en zich bekeert tot het jodendom, als dit alles volmaakt positief uitpakt, dan nog is er nog niets gewonnen.
Waarom dan? Toen Marcus Agrippa als generaal voor Octavianus (de latere Romeinse keizer Augustus) Marcus Antonius versloeg bij Actium, was het duidelijk wie tegen wie het was. Persoon A had een leger bij elkaar gesleept met behulp van Persoon B en Persoon C. Die gingen de strijd aan met Persoon D die samen met Persoon E en F hun kant verdedigden. Toen bij Agincourt de Engelsen de Fransen versloegen, was duidelijk wie wie was. Op D-Day was het voor de Duitsers aan de kust volkomen duidelijk dat er sprake was van een "Even Apeldoorn bellen"-moment. Oorlogen bestonden uit concrete gevechtshandelingen tussen herkenbare partijen. Dit is niet meer zo.
Op 11 september 2001, ruim tien jaar geleden, werd Freedom aangevallen door faceless cowards, aldus George Bush. Wat volgde was een periode van definitie van wie onder Freedom viel en wie de faceless cowards waren. De belangrijkste bleken ergens in Afghanistan te zitten en dus stuurde Freedom daar legers naartoe. De acties van de legers van Freedom werden steeds gefrustreerd en gesaboteerd, want overal bleken faceless cowards in burger te zitten. Bermbommen, zelfmoordaanslagen, mitrailleurvuur en weg waren ze, zonder dat ze zich als Homerische helden eerst aan elkaar hadden voorgesteld. Dit is de blauwdruk van moderne oorlogsvoering.
Een aanval op de nucleaire faciliteiten in Iran wordt gepresenteerd als een aanval van Israël, of van De Internationale Gemeenschap (lees: van land X, land Y en land Z samen) tegen Iran. Dat is de inschattingsfout, want dat zal het niet worden. Nog voor de eerste bom is gevallen, zullen de kranten vol staan met reacties over deze aanval. Israël probeert een nieuw Tsjernobyl te veroorzaken onder de moslims, want die haten ze zo. Amerika is niet in staat in te grijpen (het grootste zwakke punt van de VS) en dus vliegen er weer ergens vliegtuigen een toren in of wordt er een haven gebombardeerd. In Afghanistan worden weer vele westerlingen of sympatisanten voor een videocamera onthoofd, wat leidt tot reacties die worden vergolden.
Uiteindelijk is het enige dat er gebeurt een escalatie van een toch al hangend conflict en woede om een aanval die een hoop ellende veroorzaakt, want je hebt het over een nucleaire fabriek en als daar iets mee gebeurt, levert dat misvormde kinderen en hoge kankercijfers op. Ze zullen die mossad-agenten echt niet zomaar toestaan rustig en veilig alle schroeven los te draaien en de faciliteit te ontmantelen. Voor je het weet, spreekt de cynicus van de joodse poging ein entlösung der Iranierfrage te willen vinden.
Zowel Israël als Iran (such as it is) als al die andere groeperingen in de regio en daarbuiten, hebben twee opties. Óf ze spelen de kaart van het onderling "terrorisme". Daarmee bedoel ik dat onderling specifieke opdrachten worden uitgevoerd zonder zich bekend te maken. De faceless coward heeft simpelweg de toekomst als ze dat doen. Zo loop je een wereld in waarin je in sleutelposities niemand meer kunt vertrouwen, want iedereen kan een spion zijn. De andere optie is een poging tot vreedzame coëxistentie. Dat wordt wel lastig, want we zitten nog steeds met religieus geïnspireerd gedrag hier.
Zo lang Israël zélf door iedereen wordt opgeëist, zo lang dezelfde plek voor verschillende mensen heilig is en aan hen toebehoort, zo lang kolonisten zich het recht toekennen om zich in bezette gebieden te zetelen omdat het het beloofde land, zo lang de moskee boven op de tempel staat, zo lang is vrede uitgesloten. Al het andere dan strijd is een vorm van wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten