Als wielerliefhebber is het tegenwoordig van belang dat je boekwerken van 98 pagina's juridische taal doorleest om een beetje te snappen wat er gebeurd is in deze zaak. Waar iedereen het zou moeten hebben over de ploegentijdrit in de ronde van Qatar, las ik op Twitter de alleszeggende opmerking van Jonathan Vaughters, de ploegleider van Garmin-Barracuda:
"I am very happy we won in Qatar!! A bit less happy that it will be overshadowed by Contador news, but, hey, that's life. Still happy we won!"
Dit is in twee regels (of vier op Twitter) mijn mening over de zaak samengevat. De wielergebeurtenis van de dag was de ploegenprestatie van de Garmin-ploeg waar ze nét tekort kwamen om Tom Boonen uit de leiderstrui te rijden. De zaak van Contador is een juridische kwestie. Eentje die de sport overschaduwt. Contador verliest nu niet alleen de Tourzege die hij in 2010 eerlijk of oneerlijk haalde, maar ook de zege in de Ronde van Italië van 2011 waar niets bij hem is geconstateerd. Hierdoor hebben we twee nieuwe winnaars van Grote Ronden: Michele Scarponi en Andy Schleck, die er overduidelijk dol- en dolgelukkig mee is:
"There is no reason to be happy now. First of all I feel sad for Alberto. I always believed in his innocence. This is just a very sad day for cycling. The only positive news is that there is a verdict after 566 days of uncertainty. We can finally move on."Wielrennen is een sport. Het idee is dat een grote groep mensen tegelijk op een fiets (eentje per persoon) op pad gaan van A naar B (ik sommige gevallen gaan ze om de beurt en dan heet het een tijdrit) en dan is het de bedoeling om als eerste op de finish aan te komen. Vervolgens krijg je allerlei beschuldigingen en anderhalf jaar aan aan juridisch getouwtrek waarna bepaald wordt wie uiteindelijk gewonnen heeft. Soms duurt het zelfs meer dan 10 jaar. En wielrennen is een sport waar dit wordt geaccepteerd.
Er zijn in de laatste 15 jaar nogal wat dingen gebeurd op wielergebied en ik ben de laatste die dit zal ontkennen zoals ik al wel eerder heb betoogd, maar het gebeurt te vaak dat de sport aan de zogenaamde Green Table wordt beslist. Roberto Heras, Floyd Landis en Alberto Contador zijn de grote namen die een grote ronde verloren en het zijn Denis Menchov, Oscar Perreiro en nu Andy Schleck en Michele Scarponi die een ronde gewonnen hebben zonder juichend over de streep te komen. En dát is juist hoe het werkt. Winnen doe je op de finishlijn, niet lang erna. Andy Schleck zegt het ook en ik kan me er wel wat bij voorstellen:
Ik heb met Contador om de zege gestreden en verloren. Mijn doel is de Tour winnen op een sportieve manier. Ik wil de beste zijn van alle deelnemers, niet voor de rechters. Als ik dit jaar win, beschouw ik dat als mijn eerste tourzege.Andy Schleck wil de beste zijn van alle deelnemers en niet voor de rechters. In de afgelopen jaren is hij steeds iets tekort gekomen om de Tour (of de Giro) te winnen en nu blijkt hij achteraf een keer eerste te zijn geworden. Dat voldoet niet. Het is een belediging aan Andy Schleck om hem nu opeens de Tourwinnaar van twee jaar geleden te noemen. Bij Landis duurde het al lang, maar dit slaat alles en wie zegt dat Joseba Beloki in 2002 niet gewonnen heeft?
Je kunt je vraagtekens stellen bij een vonnis dat niet uitgaat van iets dat boven alle redelijke twijfel verheven is, maar dat een bepaalde hypothese aannemelijker vindt dan twee andere (eerder het innemen van een vervuild voedingssupplement dan een bloedtransfusie of vervuild vlees) en waarin het niet kunnen bewijzen van je onschuld een reden is om iemand schuldig te verklaren. Het punt dat ik hier wil maken is een andere. Het wielrennen is niet gebaat bij de veroordeling van Alberto Contador. Niet alleen omdat hij misschien wel onschuldig is, maar omdat het de aandacht weghaalt van waar hij thuishoort: heel hard fietsen. Om die reden is het grote wielernieuws van vandaag de ritoverwinning van Garmin. Winnen doe je namelijk bij de finishlijn en daar was geen sprake van in die rechtzaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten