Verder van sport kun je niet af staan en toen ik bovenstaand filmpje zag, ik weet nog precies waar ik was. Dit maakt een flinke indruk. Ik was dan ook niet verbaasd toen ik las dat de hele selectie van Al-Ahly besloten had te stoppen met voetballen en dat de Egyptische bond de competitie heeft stilgelegd. Het is heel treurig, maar verklaarbaar.
Gelukkig las ik vandaag dat de meeste spelers toch weer begonnen zijn met trainen. Slechts één speler, middenvelder Mohammed Barakat Ahmed, besloot daadwerkelijk te stoppen met voetballen. Ik ben blij dit te lezen en nog veel blijer dat ik niet in hun schoenen sta. Voetbal is een sport waar 22 mensen achter een bal aan rennen en proberen die in een doel te schoppen en het heeft niets met de dood te maken, ook al komt dat voor. Dood is een deel van het leven en sport is een ander deel van het leven en soms komt dat ongelukkig in aanraking waardoor mensen overlijden in de sport. Bij NAC hangen nog wekelijks spandoeken voor Dominique Diroux die in 1998 tijdens een wedstrijd aan een hartstilstand overleed. Dat is dood als onderdeel van het leven.
Port Saïd was dat niet. Port Saïd was een nodeloos bloedbad met tientallen slachtoffers als je alleen de doden meetelt. Niemand hoort een bloedbad mee te maken. Sport of geen sport. De spelers van Al-Ahly waren daar niet om te proberen mensen te redden. Sportartsen zijn er voor gescheurde kniebanden en hamstring-blessures. Niet voor mensen die dood liggen te gaan. Dit hoort niet in een voetbalstadion.
Al-Ahly is er weer. Ik weet niet of de competitie dit jaar nog wordt hervat, maar als dat gebeurt, hoop ik dat ze de koppositie weer terugpakken. Waar deze mensen goed in zijn, dat is voetballen. Gewoon voetballen als in rondrennen met een bal en doelpunten maken. Diep respect voor deze mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten