Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik ben fan van de underdog. Dat ben ik altijd al geweest en ik vind het mooi om voor de underdog te zijn, ook als van tevoren bekend is als hij gaat verliezen. Als je veel talent hebt, is het makkelijk dit tentoon te spreiden, maar het vergt veel meer om je kunstje te laten zien als je niets te winnen hebt of een eventuele overwinning aan de wereld voorbij gaat. Mensen kijken WK-finales, maar niet de kwalificatie tussen U20-teams van Vanuatu en Amerikaans Samoa.
Dat is natuurlijk terecht, want sport draait om de vraag wie de beste is in wat ze aan het doen zijn. Maar sport is meer dan dat en juist die factor maakt het voor mij de moeite waard. Sport is een machtig bindmiddel in samenlevingen. Ik spreek geen woord Arabisch of Oezbeeks, maar ik weet zeker dat ik samen met een Kuweiti en een Oezbeek prima naar Bahrein tegen Senegal kan kijken. Ik kan genieten van de beelden van de Tour du Faso waar wielrenners uit Burkina Faso en Rwanda strijdend ten onder gaan tegen Belgische en Marokkaanse amateurs.
Toen ik een keer in Oekraïne was, kocht ik een voetbaltijdschrift en daarin stond een kort verslagje van de wedstrijd tussen Andorra en Wit-Rusland. Dit werd 2-0 en in het tijdschrift stonden de statistiekjes en "XAXAXA!", want in Oekraïne kunnen ze wel lachen om het falen van de buurman, net zo goals als dat Nederlanders het mooi vinden als België gelijk speelt tegen Azerbeidzjan.
Zelf kijk ik veel liever vanuit het perspectief van het kleintje. Nederland speelde een aantal jaar geleden tegen Andorra en hoewel dit een gedenkwaardige wedstrijd was (of eentje om snel te vergeten als je van fair play houdt), wat me het meeste bij is gebleven is het verhaal van de keeper, Koldo Alvarez. Deze was fan van de beste keeper van de wereld en wilde met hem op de foto, maar daarna zou hij een van de betere spelers op het veld blijken, want deze man had het vuur in hem.
Koldo had het vuur in zichzelf om meer uit zichzelf te halen dan erin zat. Nederland won eenvoudig van Andorra, maar Koldo kon zijn hoofd overeind houden, want hij had het goed gedaan. Jakub Mikkelsen hield Duitsland tot de laatste minuten op 0-0 tegen de Faroereilanden. Uiteindelijk werd het 2-0.
Een paar maanden geleden trad Foppe de Haan aan als bondscoach van Tuvalu, een van die dwergstaatjes, het land dat wij vooral kennen, áls we het al kennen, van de klimaatproblemen die het voortbestaan bedreigen. De Haan werd uitgelachen door Johan Derksen en de zijnen. De Haan zelf probeert iets toe te voegen. In een korte documentaire wordt dit mooi in beeld gebracht:
Inderdaad, Foppe de Haan kan achter geraniums gaan zitten. Tuurlijk kan dat, maar Foppe de Haan wil niet achter de geranium's gaan zitten. Hij wil iets neerzetten en paden betreden die mensen met zijn staat van dienst niet betreden. Dat valt te prijzen. Natuurlijk kunnen die jongens niet voetballen. Maar dat is niet het belangrijkste van het nationale elftal van Tuvalu. Mensen als Foppe de Haan snappen dit. Die jongens willen iets neerzetten, hoe onbeduidend ook. Ze zijn er trots op dat ze voor Tuvalu uit mogen komen. Een kleine twee weken geleden behaalde Tuvalu het grootste succes in haar voetbalgeschiedenis: een 3-0 overwinning tegen Samoa, na een driedaagse bootreis, omdat ze geen vliegtuig kunnen betalen.
Wie zijn wij, mensen uit grote sportlanden om kritiek te hebben op het niveau van deze spelers? Voor wie was de 31-0 van Australië tegen Amerikaans Samoa het belangrijkste? Welke Europese prof is bereid drie dagen op een boot te zitten om 90 minuten voor zijn land uit te komen in iets wat hij niet kan? Voetbaldwergen mogen trots op zichzelf zijn omdat ze durven voetbaldwerg te zijn. Vergelijk het met het Nederlands cricketteam of het Duits korfbalteam. Die zijn niet wezenlijk anders dan de Seleçao, die Mannschaft of de cricketers uit Pakistan. Vlak voor ik dit blog ging schrijven, bestelde ik een shirt van het Tuvaluaans elftal. Omdat ik hoop dat ze overmorgen van Guam winnen en omdat ik geloof in het project van Foppe en zijn mannen.
Overigens heb ik niks tegen Guam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten