Overstappen en muizen in het brood

Ik pak meestal één of twee keer per maand de trein in Amersfoort. Zo ook vanmorgen. Ik was van plan naar Nijmegen te gaan om daar dat stamboomboek voor mijn vader en wat artikelen voor mezelf op de universiteitsbibliotheek te gaan halen. Was, want daar kwam niets van terecht. Ik stapte tegen 11 uur in de trein naar Utrecht om daar te ontdekken dat het Blauwe Bord eruit zag als zo'n departures-bord op een vliegveld ten tijde van de uitbarsting van de Eyjafjallajokul. ...Intercity... Nijmegen... Rijdt niet. 


Ik ben toen maar naar de universiteit van Utrecht toe gelopen (ik snap nu eindelijk hoe mijn GPS-telefoon werkt, maar het was wel een eind lopen!) om daar vervolgens niet te vinden wat ik zocht. Dus ik liep terug en pakte de eerstvolgende trein terug naar Amersfoort. Ik had geen behoefte aan een toeristische tocht via Den Bosch, de tocht die ik sinds mijn afstuderen al niet meer gemaakt had, maar die ik nog goed ken. Nijmegen was dus niet bereikbaar voor mij, vandaag. Kan gebeuren.


Maar toen ik thuis kwam, las ik dat rondom Utrecht nog tot 19:00 uur problemen zouden zijn met het treinverkeer, omdat vanmorgen om kwart voor zeven, toen ik nog lag te slapen dus, ergens iets gebeurde, waardoor het treinverkeer tussen Driebergen-Zeist en Utrecht plat zou liggen en ook in de richting van Schiphol minder treinen zouden rijden. Dat maakt het wel weer irritant.


Ik kan heel goed leven met het feit dat er problemen zijn met de elektriciteit, dat een deel van het spoor tijdelijk verticaal staat of dat er 1000 demonstranten één van mijn reisgenoten doorgang willen versperren. Punt is dat ik dat dan graag van tevoren had geweten en dat is wat je om één of andere reden steeds weer niet van de NS schijnt te kunnen verwachten.

3F of lager

'Taaleisen leiden tot tekort peuterleidsters,' lees ik op Nu.nl. Er is in de Tweede Kamer weer een motie aangenomen, namelijk. De dames (m/v?) dienen volgens de motie geslaagd te zijn voor een toets op niveau 3F, waar momenteel de meeste peuterleidsters 2F of lager hebben. Dat betekent dat zij de volgende vaardigheden dienen te beheersen:

• kan actief en effectief deelnemen aan discussies, debatten en overleg, reageert adequaat op gesprekspartners, beschikt over een goede woordenschat;
• kan relatief complexe teksten lezen en de hoofdgedachte in eigen bewoordingen weergeven;
• kan tekstsoorten benoemen en trekt conclusies over intenties, opvattingen en gevoelens van de auteur;
• kan adolescentenliteratuur en eenvoudige volwassenenliteratuur kritisch lezen;
• kan met leeftijdgenoten discussiëren over de interpretatie en kwaliteit van de literaire teksten;
• kan gedetailleerde teksten schrijven waarin informatie en argumenten uit verschillende bronnen bijeengevoegd en beoordeeld worden;
• kan aantekeningen maken van een helder gestructureerd verhaal.

Het is van essentieel belang dat kinderen in de periode van hun leven waarin ze het meest aan vaardigheden oppikken (hun jonge jaren) in een situatie verkeren waarin de met correct Nederlands in aanraking komen. Wanneer een peuterleidster alleen Swahili en Oezbeeks spreekt, is deze in Nederland niet geschikt voor de functie, tenzij er reden is het kind in het Swahili of het Oezbeeks op te voeden, maar dat lijkt me buiten de verantwoordelijkheden van de Nederlandse overheid te liggen.

Aaaaaargh... Huuu...

Vandaag was in Amsterdam de TEDx-conferentie van dit jaar. Dat is zeker de moeite waard, ware het niet dat ik dat zelf pas 25 november tussen de middag met een krentenbol op een bordje voor mijn neus achter kwam. Gelukkig is er een livestream beschikbaar op NU.nl, dus heb ik de kans om er nog aardig wat van mee te krijgen. Naast een interessante talk van prinses Mabel over kinderbruiden en eentje van Louise Vet over de cradle-to-cradle economie, was Joris Luyendijk er ook. hij vertelde over zijn exercities in meta-journalistiek, eerst bij het NRC en daarna bij The Guardian. 


Wat Luyendijk doet, is een speciale manier van journalistiek. Hij komt regelmatig is een situatie die bij hem tot een "Aaaaaargh... Huuu..." leiden. Da's niet goed en dat heeft hij zelf ook in de gaten, dus probeert hij op een eigen manier orde in de chaos te scheppen. De details kan hij zelf beter vertellen:

De pedovereniging moet blijven!

Kinderporno is strafbaar in Nederland en het is ook strafbaar om een seks met een kind te hebben. Dat lijkt me een goede zaak. Toch is het een slechte zaak dat er nu steeds meer stemmen opgaan om de vereniging Martijn te verbieden. Twee van de christelijke partijen vindt dit en ook in het OM wordt geprobeerd de club te verbieden. Dat is onverstandig.


Het is heel eenvoudig voor een volwassen persoon om het bij een kind voor elkaar te krijgen dat deze instemt met een "relatie" tussen beide. Vaak is dat een oorzaak van ernstige (psychische) problemen waar het kind lang mee kan zitten, soms het leven lang. Dat is de reden waarom de rechterlijke macht deze volwassenen hard moet aanpakken. We moeten er alles aan doen dat hier een einde aan komt, maar we moeten ons wel een ding realiseren.


Wat we ons moeten realiseren is dat uitbannen onmogelijk is, tenzij we overal camera's zetten en in een echte 1984-wereld gaan leven. Dat gaat niet gebeuren en er zijn hele goede redenen voor die voorspelling. Je kunt het vergelijken met de strijd tegen doping in de sport. Zo lang er bedriegers zijn, zullen ze een manier vinden om te bedriegen. Precies dezelfde manier is er met kindermisbruikers. Alleen hebben zij soms de gewoonte hun ervaringen en plannen te willen delen met gelijkgestemden. Er zijn allerlei forums op internet waar pedofilie besproken wordt en op de site van Martijn kun je daar links naartoe vinden.

Het mooie van politiek geweld

We horen de laatste tijd steeds vaker dat het Nederlandse politieke klimaat aan het verruwen is. Een paar jaar geleden riep Doekle Terpstra op om de verWildering  van Nederland een halt toe te roepen. Policiti moeten meer respect hebben voor rechters, vond Guusje ter Horst twee jaar geleden. Voorzitter Gerdi Verbeet moet volgens het Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders (SNM) actiever respect bewaken en dan hebben we het nog niet gehad over de clowneske vertoning van een paar maanden geleden met een rol voor de bedrijfspoedel en "doe zelf even lekker normaal". In Nederland is het huilen met de pet op, waar het op respect in de politiek aan komt, zeggen ze.


Maar dan komt er weer nieuws uit Zuid-Korea waar eens in de zoveel tijd alle stoppen springen in het parlementsgebouw. In het land blijkt men nogal... gepassioneerd politiek te bedrijven en het gebeurt dan ook regelmatig dat vergaderruimtes worden belegerd door de oppositie omdat er een vrijhandelsverdrag met de Verenigde Staten op het punt stond om door het parlement aangenomen te worden of dat er vechtpartijen uitbreken nadat de oppositie het parlement bezet heeft. Soms vliegen er zetels door de lucht omdat de begroting niet helemaal geweldig bleek en de regering het parlementsgebouw had gebarricadeerd met stoelen. Vandaag gaat het er in het Goede Korea weer een grens aan diggelen. 

Belgica est omnis divisa in partes tres

Laat ik eens een onderwerp uit de oude geschiedenis voor mijn blog gebruiken. Of beter gezegd: de doorwerking van de Oudheid naar onze eigen samenleving. Ik ga het niet hebben over het Romeinse of Byzantijnse recht of over de Griekse of Mesopotamische (sorry voor de link) democratie. Niet over de Neolithische revolutie of over het omvangrijke wegennetwerk dat over heel West- en Zuid-Europa opdook door toedoen van de Romeinen. Dit blog gaat over the very core van het onderdeel van de Oudheid dat mij zo aanspreekt: klassieke etnologie of volkenkunde in de oudheid. Ik heb als afstudeerproject de Romeinse Bondgenotenoorlog besproken vanuit dit perspectief (als je hem wilt lezen, hoor ik dat wel). Gisteren heb ik een nieuwe Ikea-kast gekocht en na het in elkaar zetten ervan heb ik al mijn boeken even in de handen gehad en opnieuw geordend:

Ik zal de criticasters eerst voor zijn: Op de tweede plank van boven aan de rechterkant is het vijfde boek vanaf links inderdaad het beroemde Enuma Eish. Ik denk dat het chaos-monster Tiamat heel goed zou kunnen leven met mijn gevoel voor orde. Dat klopt. Belangrijker voor dit blog is dat het witte boekje een paar boeken naar rechts wat schuin staat. Dat komt omdat er een boekje naast stond dat nu op mijn bureau ligt. Ik citeer er de eerste zin uit:

Gallia est omnis divisa in partes tres, quarum unam incolunt Belgae, aliam Aquitani, tertiam qui ipsorum lingua Celtae, nostra Galli apellantur.

De semi-seculiere overheid

Arie Slob wil het burgerlijk huwelijk naar niet meer dan een administratieve handeling versoberen. Dat is zijn reactie op de belangrijke stap in de richting van rechtsgelijkheid voor hetero's en homo's zoals je de in de Tweede Kamer aangenomen motie om het weigeren om een bepaald soort huwelijk te voltrekken bij ambtenaren van de burgerlijke stand te verbieden. Door van het burgerlijk huwelijk een simpele administratieve kwestie te maken, zo meent Slob, wordt het ceremoniële deel van het huwelijk, het "dan verklaar ik jullie nu tot man/vrouw en man/vrouw" en de andere dingen die een huwelijk iets anders dan een samenlevingscontract maken, losgekoppeld van de administratieve voltrekking van een huwelijk. Een huwelijk wordt op deze manier dus een veredeld samenlevingscontract.


Na de krabbel op het papiertje door beide echtlieden is het dan klaar, tenzij er behoefte is aan iets ceremonieels. Goede mensen gaan dan uiteraard naar de kerk om daar nog het échte huwelijk door God te laten beklinken. Bij een huwelijk van een christelijke vriend een aantal jaar geleden zei de voorganger wat het idee was: als je twee koorden om elkaar heen bindt, dan ontrafelt het zich vanzelf. Voeg je een derde toe, dan kun je een vlecht maken. Zo is het ook met relaties. Twee mensen die van elkaar houden, dat is niet genoeg, daar heb je God voor nodig om het te bezegelen als derde koord. Dat is ook de reden waarom atheïsten geen robuuste relaties kunnen hebben. Omdat je als stel nooit genoeg aan elkaar kunt hebben. Pas met het derde koord stelt een huwelijk dus iets voor.


Religieuzen roepen regelmatig dat het huwelijk een religieuze institutie is. Zo sterk zelfs dat voor christenen het huwelijk een christelijke institutie is en voor moslims een islamitische institutie. Het moge duidelijk zijn dat dit niet het geval is, getuigen het voorkomen van huwelijken in het oude Mesopotamië, de Romeinen, Griekse goden, Mesopotamische goden en mijn zus. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat dit christelijke of proto-christelijke gebeurtenissen zijn geweest en het is beledigend tegenover mensen die van elkaar houden en daar geen Big Brother voor nodig hebben, om met dat verhaal over die touwtjes te beginnen. Een huwelijk is een symbolische verbintenis tussen twee mensen die besluiten om om welke reden dan ook hun leven met elkaar te delen. Voor de meeste mensen gaat dat tegenwoordig om een verbintenis tussen twee mensen uit liefde. In sommige gevallen betreft het uithuwelijking of het snel een verbintenis aangaan bij een onverwachte zwangerschap. Dat kan allemaal. Punt is dat de enige functie van een huwelijk is om een verbintenis vast te leggen, te formaliseren.

Heidense muziek

Klik hier eens. Ik ben benieuwd wat hier uit komt...


Er zijn hele goeie redenen om dit nummer niet te willen luisteren, maar iedereen moet dat toch zelf weten, lijkt me, nietwaar?


Speciaal voor de baas:

Wetenschap voor iedereen

Gisteren zag ik onderstaande video op TED.com. Michael Nielsen probeert animo te kweken voor Open Science en geeft hier een aantal voorbeelden. Hoewel hij hier en daar wat overhaaste generalisaties maakt (bijvoorbeeld waar het gaat om de wens credits te krijgen voor een publicatie), blijft zijn punt zeker staan. Het is van belang om wetenschap openbaar te doen. Dit zorgt ervoor dat kritiek op wetenschappers door leken inhoudelijker kan worden en bovenal dat veel meer mensen zich kunnen bemoeien met wetenschappelijke problemen. Door een speciaal soort peer review kan dat alleen maar voordelen opleveren.





Een andere reden om wetenschap open te houden, die realiseerde ik me toen ik vanmiddag een e-mail van mijn vader kreeg. Pa is op zoek naar het boek Familie en Macht. De Familie Berthout en de Brabantse Adel uit 2003 van Godfried Croenen voor zijn stamboomonderzoek naar de familie. Ik heb helemaal niks met dat stamboomonderzoek. Onder ons historici heet het wel eens schertsend "geslachtsziekte" en dat wilde ik de lezer niet onthouden. 

Respect voor de rechtstaat

Minister Marja van Bijsterveld (CDA) vindt het feit dat de adjunct-directeur van het Anna van Rijn College afgelopen woensdag een tijdje vast heeft gezeten nadat hij een leerling uit de klas had verwijderd een "ferontruftende fituatie". Dat zegt ze tegen iedereen die het horen wil. In de Tweede Kamer antwoordde zij op de vragen van PvdA'er Metin Çelik:

De samenleving ontwikkelt zich volgens de minister in een richting die we niet willen omdat gezagsdragers niet meer worden gerespecteerd. Alle mensen rondom de leraar en de adjunct-directeur moeten bij zichzelf te rade gaan om erachter te komen hoe deze ontwikkeling kan worden tegengegaan. De gebeurtenissen in Nieuwegein worden geplaatst in het kader van de kwestie "geweld tegen mensen met een publieke taak" die de afgelopen jaren steeds meer onder het voetlicht wordt gebracht.

De kindermishandeling-wijze die de voorkeur geniet

De afgelopen tijd heb ik een aantal keer de aandacht gevestigd op het seksueel misbruik van kinderen door katholieke priesters. Dit zijn waarschijnlijk de misdragingen die het meest in het oog springen. Op de paus na zal waarschijnlijk niemand dit willen goedpraten en dat is maar goed ook. Wat me ook opvalt is dat protestanten die ik spreek vaak hun handen ervan af trekken en roepen dat het hier katholieken betreft, dus geen echte christenen. Dit is de beroemde no true Scotsman-drogreden. Alle echte Schotten drinken whiskey en als er ergens een Schot geen whiskey drinkt, zal het wel geen échte Schot zijn. Zo ook met leden van religies of van groeperingen in het algemeen. Het ligt aan je manier van definities bepalen. Wanneer hoor je tot een groep?


Of katholieken nu wel of geen christenen zijn, het zal me een rotzorg zijn. Duidelijk is wel dat er dingen aan de hand zijn. Probleem is alleen dat het de nadruk leggen op de tekortkomingen van de ene groep niet hetzelfde zijn als het prijzen van de andere groep. Onder protestanten is ook seksueel misbruik een issue. Misschien gaan de protestanten er beter mee om dan de katholieken, feit blijft dat ook in minder rijkelijk versierde kerken op de kleintjes wordt gelet. Overigens dient op te merken dat "de katholieken" en "de protestanten" in dit verband misleidende termen zijn. In misbruik gaat het om individuen. De kerk speelt een rol in doofpotaffaires en dat is heel kwalijk, maar de daders zijn individuen.

Papam Habemus

Eergisteren kwam het nieuws over Romain Sicard naar buiten. Het Frans-Baskische supertalent op de fiets werd betrapt toen hij in beschonken toestand een verkeerdbord wilde meenemen en in zijn auto ook een verkeerspion had liggen. Een beschamend verhaal volgde en dit was voor Sicard ook reden om openlijk zijn excuses aan te bieden. Het is niet onwaarschijnlijk dat de snelle en complete knieval van Sicard te3 maken heeft met het feit dat zijn ploeg, Euskaltel-Euskadi deze week te horen heeft gekregen dat de Baskische overheid (Euskadi) het geld uit de ploeg zal trekken en er dus dringend een nieuwe sponsor nodig is. Voor een ploeg komt een voorval met een van de smaakmakers niet als geroepen. Sicard heeft een belangrijke functie in de ploeg en kan als voorbeeld voor Baskische jongeren en als uithangbord voor de ploeg die een sponsor nodig heeft, geen rare fratsen uithalen.


Dat voorbeeldposities voorbeeldfuncties en voorbeeldverantwoordelijkheden met zich meebrengen, dat is een open deur. Een 23-jarige wielrenner kan best een keer een scheve schaats rijden - we zijn allemaal mensen - maar hij realiseert zich dat bij zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Hopelijk heeft zijn gedrag geen grote gevolgen voor het voortbestaan van zijn ploeg, maar hij neemt er tenminste afstand van.


Paus Benedictus XVI, die eigenlijk Joseph heet, heeft andere opvattingen op deze vraag over verantwoordelijkheid. Hij riep gisteren namelijk dat hij embryonaal stamcelonderzoek verwerpt. Onderzoek naar volwassen stamcellen mag wel. Het idee achter deze opvatting is dat de paus beweert dat voor embryonaal stamcelonderzoek embryo's worden vernietigd ("kinderen vermoord," in kerkelijke termen) die anders zouden hadden kunnen doorleven. In Nederland, en vermoedelijk in veel andere situaties waar de paus zeker van op de hoogte moet zijn, is het namelijk zo dat bij IVF-bevruchting (reageerbuisbevruchting) na het in de baarmoeder plaatsen van de embryo, embroy's overblijven. Deze 'restembryo's' worden vernietigd (je kunt ze moeilijk allemaal in de baarmoeder plaatsen), maar er is een mogelijkheid deze voor onderzoek in te zetten en ze dus te gebruiken voor de vooruitgang van de mens. Dit gebeurt alleen als de ouders er geen 'ethische' bezwaren tegen hebben. Door embryonaal stamcelonderzoek te verwerpen zegt de paus dus feitelijk niets anders dan dat "baby's vermoord moeten worden" voordat ze een belangrijke rol kunnen spelen voor de mensheid. Dit is niet alleen onethisch, maar ook stompzinnig en verkwistend. 

Tijd over

Regelmatig kom ik interessante filmpjes tegen op TED.com die ik dan overneem op mijn blog, vaak met een inleiding of mijn opvattingen over het onderwerp. Voor vandaag spreekt het allemaal voor zich. Charlie Todd met deze video. Zijn groep, ImprovEverywhere zit ook op Youtube.

Inflatie

In de derde of de vierde klas van de middelbare school kregen we geschiedenisles van de heer Van Gastel. Hoewel ik hem een vervelende man vond, bewonderde ik zijn kennis van de geschiedenis en als ik terugdenk aan die tijd denk ik dat hij wel een rol heeft gespeeld in het creëren van mijn fascinatie voor de geschiedenis. In dat jaar dat hij les gaf aan mij klas, had hij een periode van een aantal weken ingeruimd voor een revolutionair iets voor middelbareschoolscholieren, namelijk voor hoorcolleges. Meneer Van Gastel praatte hele lesuren vol over de twintigste eeuw, met allerlei interessante onderwerpen, van de moord op Franz Ferdinand tot de wat destijds actueel was. Met name de geschiedenis van de Sovjetunie is blijven hangen, maar ook iets anders. Toen in de jaren '20 en '30 de economie kelderde, toen was Duitsland enorm geraakt. Meneer van Gastel liet in de les een papieren vodje zien. Eén miljard Deutsche Mark. "Daar kon je een ei voor kopen." Voor iemand die met hem 12 euro zakgeld moest doen, was dat een schok. Al die honderden guldens die ik in al die tijd had gespaard, het kon zomaar gebeuren dat dat opeens niets meer waard is. Inflatie.


Inflatie staat voor waardevermindering en wordt over het algemeen vooral gebruikt voor geld. Toen de Duitsers van het begin van de 20e eeuw hun fortuin bij elkaar sprokkelde, was een miljard Mark meer dan genoeg om een heleboel eieren te kopen. Als je een miljoen had, was je schatrijk. Toen de economie instortte, had je een ei. Dat ging allemaal vrij snel, net als wat enkele jaren geleden gebeurde in Zimbabwe, waar de prijs van een kilo kip in een paar weken met 236000 (tweehonderdzesendertigduizend) procent steeg, maar dan nóg erger.

Stapel vs de katholieke priester

Een Britse rechter heeft bepaald dat slachtoffers van kindermisbruik door katholieke priesters de kerk aansprakelijk kunnen stellen voor het handelen van de priester. Dat is goed nieuws voor de vele slachtoffers van het misbruik. Dat is goed nieuws, want voor misbruikzaken zijn doofpotaffaires niet op hun plaats. De doofpot is ervoor dat je niets zegt als een stagair computerspelletjes zit te downloaden tijdens werktijd, voor mensen die na 11 uur 's avonds door rood lopen bij het hardlopen of wanneer je bij het cafetaria 15 cent teveel terugkrijgt, maar niet voor kindermisbruik. 


Dit nieuwsbericht doet me denken aan een uitspraak van Antoine Bodar, de bekendste priester van Nederland. Hij presenteerde driekwart jaar gekleden zijn glossy Antoine waarover hij op BNN destijds een en ander mocht vertellen. Tijdens dat interview werd hem gevraagd naar zijn mening over de vele schandalen rondom kindermisbruik die het beeld van de katholiek tegenwoordig meer bepalen dan de hosti en de wijn. We zitten met bankiers die hun positie misbruiken door "financiële producten" (de frase alleen al klinkt crimineel) te presenteren en priesters laten zich steeds weer van hun beste kant zien.  Bodar stelde dat de kerk nu een grote probleem heeft dan de bankierswereld, want zij zijn het altijd die met hun vingertje wijzen en zeggen hoe het moet.


Ik heb Antoine Bodar niet bijzonder hoog zitten, maar hem valt mee te geven dat hij begrijpt waarom het hele vraagstuk van kindermisbruik voor de kerk een probleem is, behalve natuurlijk omdat het te walgelijk voor woorden is. Als een tandarts of een houder van een viskraam op de markt, een boekhouder of een tolk-vertaler zich aan een kind vergrijpt, dan is dat net zo erg. Uiteraard, bij een priester is het feit zélf niet erger, maar Cleisthenes noemde het al isonomia, wij noemen het tegenwoordig "gelijke monniken, gelijke kappen". Waar het hem in zit, is dat een boek- of viskraamhouder zich niet de taak heeft gesteld om ervoor te zorgen dat mensen zich correct gedragen. De kerk doet dat wel. Dat heeft hopelijk geen invloed op de strafmaat, maar het heeft wel degelijk invloed op de positie van de kerk.  

Oeverloos gejank

Het is weer goed aan de gang in de voetbalcompetitie de laatste paar weken. PSV tekent beroep aan in de zaak-Strootman, Trainer John van den Brom van Vitesse laakt de beslissing van de scheidsrechter om een penalty toe te kennen aan NAC, Ronald Koeman van Feyenoord heeft kritiek op de buitenspelgoal die zijn team te verwerken kreeg tegen NEC, Antoine van der Linden van Heracles was 'teringboos' op de arbitrage na drie fouten tegen PSV.


De oogst van één weekend kritiek op de scheidsrechters. Begrijp me niet verkeerd: Nederland heeft hopeloos slechte scheidsrechters. Ze maken dagelijks ongelofelijke blunders. De buitenspelgoal van Nick van der Velden had nooit geteld mogen worden, André Ooijer had rood moeten krijgen voor de aanslag op Rodney Sneijder en het is goed dat de KNVB onderzoek doet naar de losse handjes van Fernandez. Maar daar gaat het niet om.


Het gaat om twee dingen. Het eerste ding is dat ik als sportliefhebber niet na iedere wedstrijd het gejank van een coach wil aanhoren. Je hebt verloren. Leer ermee leven. Het is niet "schandalig" dat de grensrechter een buitenspelgoal niet als zodanig interpreteert. Het is schandalig dat de Syrische regering op zijn bevolking schiet. Je moet niet teringboos worden als er twee buitenspelgoals in vliegen (als dat al zo was), maar als een voetballer in de spelerstunnel in elkaar wordt geslagen door mensen in politie-uniform. Hou toch op man, je lijkt soms wel een stelletje Portugezen!


Het tweede punt is dat, als je dan toch gaat zeiken over de beslissingen van de scheidsrechter, maak je dan toch eens hard voor electronische hulpmiddelen. We weten allemaal wat er gebeurde toen Frank Lampard vorig jaar uithaalde:




Als voetbal zo'n belangrijke zaak is als dat velen denken, beledig dan al die miljoenen, miljarden voetballiefhebbers niet door dit soort arbitrage te tolereren. We hebben bij het tennis de Hawk-Eye, bij het rugby hebben we de videoref die vanuit een skybox bepaalt of het een try was of niet. Als we geen electronische hulpmiddelen hadden, hadden we nooit geweten of Weening nou gewonnen had of toch Klöden, of wat de tijdsverschillen bij milimetersporten als hardlopen, zwemmen en schaatsen waren. Nu laten we toe dat Van der Velden een meter buitenspel staat en de goal telt, Ooijer bijna Sneijders been breekt en geel krijgt, Lampard's goal gewoon niet gezien wordt.


De KNVB moet als ze iets hebben met voetbal gewoon eens verantwoordelijkheid nemen. Juist in een land waar mensen als Ruud Bossen een baan krijgen als scheidsrechter, juist hier moet je ze helpen. Maar de KNVB wacht op de FIFA, dus dat zal nog decennia duren. 


Ik ben een groot sportliefhebber, ook een voetballiefhebber. Als NAC de scheids tegen heeft of als ik denk dat ze hem tegen hebben, dan ben ik daar even geïrriteerd door, maar life goes on. Het enige waar ik me kapot aan erger is het oeverloze gejammer en verongelijkt gedoe. Ronald Koeman zei het zelf al: de ene keer is Feyenoord de lul, de andere keer de Klokketorensche Boys '37. Zo lang je slechte scheidsrechters hebt en je kunt alleen maar wijzen, zo lang heb je dit. Doe er dan wat aan! En dat geldt niet eens alleen voor de sport.

De faceless coward heeft de toekomst

De internationale gemeenschap moet serieus de optie overwegen om te doen wat ze voor geen goud willen doen, namelijk: Iran aanvallen. Dat stelt Shimon Perez, de president van Israël. Het Iraanse kernprogramma loopt bij de aartsvijand zoveel weerzin op dat een aanval op het complex wordt voorbereid, zo bracht de pers in Israël deze week naar buiten. Weer een nieuw hoofdstuk in de Israëlische relatie met haar buurlanden.


Ik ga het op deze plek niet hebben over de vraag of het gerechtvaardigd is om Iran aan te vallen of dat het realistisch is om aan te nemen dat Iran een militair gevaar betekent voor Israël en haar bondgenoten. Het enige dat ik in dit bericht kwijt wil, dat is dat ik denk dat een aanval op Iran een catastrofale inschattingsfout is, ongeacht de uitkomst. Wanneer het nucleaire complex met precisiebombardementen neergehaald wordt, uit de wrakstukken op een of andere manier blijkt dat Iran een atoombom voor Jeruzalem, eentje voor Haifa en eentje voor Tel Aviv aan het bouwen was met concrete instructies om dit tijdens het Pesachfeest af te vuren, Mahmoud Ahmadinejad toegeeft dat hij begonnen was en zich bekeert tot het jodendom, als dit alles volmaakt positief uitpakt, dan nog is er nog niets gewonnen.


Waarom dan? Toen Marcus Agrippa als generaal voor Octavianus (de latere Romeinse keizer Augustus) Marcus Antonius versloeg bij Actium, was het duidelijk wie tegen wie het was. Persoon A had een leger bij elkaar gesleept met behulp van Persoon B en Persoon C. Die gingen de strijd aan met Persoon D die samen met Persoon E en F hun kant verdedigden. Toen bij Agincourt de Engelsen de Fransen versloegen, was duidelijk wie wie was. Op D-Day was het voor de Duitsers aan de kust volkomen duidelijk dat er sprake was van een "Even Apeldoorn bellen"-moment. Oorlogen bestonden uit concrete gevechtshandelingen tussen herkenbare partijen. Dit is niet meer zo.

Radicaal nieuw rekenen

Vandaag vertelde een collega dat haar zoontje bijna vier wordt. Dat betekent dat er een hele wereld open gaat voor het kind, want het gaat naar school. Op school komt het kind in aanraking met dingen die het zelden gezien heeft, van groepsprocessen met leeftijdsgenoten tot compleet nieuwe manieren van torens bouwen met blokjes en van het bakken en mee naar huis nemen van kleikunstwerken tot de eerste aanzetten tot echt onderwijs. Het is niet voor niets dat je vanaf je vierde jaar geen peuter meer bent, maar kleuter. Je zit in een hele nieuwe fase in je leven, minstens even nieuw als wanneer je naar de middelbare school gaat of wanneer je je diploma krijgt en aan het werk gaat.


Er schijnt aan de andere kant van Amersfoort een basisschool te zijn met een speciaal karakter waarin, als ik mijn collega goed heb begrepen, voor verschillende leerlingen verschillende onderwijswegen zouden liggen en waar de klassieke schoolbanken en de groepjes tafels uit mijn jeugd losgelaten worden. Mijn collega vond het leuk om te zien dat een meisje met een laptop op schoot met opgetrokken voetjes op een zitzak in de hoek van een bank geconcentreerd bezig was.


Details heb ik nauwelijks meegekregen, maar wel dat het een nieuw concept is, of een samenraapsel van allerlei concepten als Jenaplan, Dalton, Montessori etc. Een school die zelf actie onderneemt om onderwijs beter te maken, dat is een verrijking. Nu ken ik de details niet, maar ik ben altijd voor de radicaal nieuwe aanpak, voor de visionaire oplossingen. (zie mijn bericht over Aubrey de Grey) Deze zijn naast praktisch het proberen waard zeker inspirerend en zetten mensen aan om ook op een nieuwe manier na te denken over bestaande dingen die bij ons ingesleten zijn. Een aantal ouders was niet overtuigd van de nieuwe manier van wat een "school" is en dat is het goed recht, maar anderen, waaronder mijn collega, waren enthousiast. Zij zien in het vernieuwende potentieel, zo denk ik dat je het moet plaatsen.